Assalamualaikum.
Hamboi title aku kali ni, macam serious jer. Takde mana yang serious sangat lah. Nak cerita tentang seseorang yang sukaaaa tegur aku and last-last memberi kesan yang thorbaik.
Tak lain tak bukan, orang itu adalah aruwah pakcik aku, Wak Cah. And the reason why I opened a topic about him is because, today marked exactly 5 years of his demise.
I grew up with his family very closely cause my mom has been his helper since my cousin (his last child) was still small until she's married with children. Lama tu bro!
So everytime bila habes sekolah, aku tak balik rumah. Aku will balik rumah pakcik aku. Bila mak aku done with her chores, kita balik sama-sama.
Wak Cah ni garang. Strict sangat. Tapi dia suka jugak ajak aku pergi JB. Dulu kecik-kecik tak takut sangat dengan Wak Cah. Tapi bila dah besar, aku selalu macam nervous nak jumpa Wak Cah. Sebab yes, Wak Cah suka ah tegur-tegur aku. Ok fine memang aku nakal tapi aku nakal baik gitu ah. Hahaha!
Wak Cah selaluuuuu nasihat kan aku supaya jangan buat ibu aku nangis. Dengar cakap ibu ayah aku. Jangan gitu jangan gini. Kadang-kadang aku rimas lah pulak dengan nasihat dia. Asik benda samaaaa jer dia cakap.
Tapi kan beb, lama-kelamaan, Wak Cah macam dah jarang ah kasi nasihat. Time tu umur aku dah jejak 20+ gitu ah. Mungkin pada dia, he knows his limit ah eh. Wak Cah tried to nasihat during my teenage life. Korang tahu ah part teenager ni kan memang haiz susah nak cakap. Hahaha.
Aku ingat lagi 1 peristiwa ni last before dia lay back, he called my parents and talk to them about me. Balik, aku kene lecture ah dengan parents aku. From there aku macam ok that's it, aku kene rilek sikit and try to change.
1 morning, we received a call saying Wak Cah dah meninggal dunia. Wak Cah tengah duduk kat kerusi sambil tunggu nak solat subuh with his wife. Dari hari tu, aku rasa aku kehilangan orang yang amat mustahak dalam hidup aku ah. Aku rasa macam....tak tahu ah macam apa. Aku terus nangis tak terhenti.
Walaupun Wak Cah orang nya strict tapi dia saaaaangat penyayang and saaaaangat baik. Dia tolong keluarga aku sedaya upaya. Family aku was not doing well dulu but he was always there to help us. Aku dapat rasa Wak Cah sayang aku macam aku ni anak dia sendiri.
Haaaa kau, meleleh-leleh air mata aku type ni. Fooh. *take a deep breath*
Wak Cah seseorang yang paling alim yang aku kenal. And I know he is in a better place. Best place indeed.
Tak pernah terputus aku du'a kan Wak Cah. Kalau boleh, Wak Cah is 1 of the person aku nak jumpa lagi kat syurga.
Wak Cah, thank you for everything. I hope you're proud of me now cause I am a very good girl now. I miss you Wak Cah.
Wassalam.
No comments:
Post a Comment